INS Tarszisz (1995)
 „Tarszisz” w 2009 r. | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Wodowanie |
1995 |
 Izraelski Korpus Morski
| |
| Nazwa |
„Tarszisz” |
| Wejście do służby |
czerwiec 1995 |
| Los okrętu |
w służbie (2018) |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
pełna: 488 t |
| Długość |
61,7 metra |
| Szerokość |
7,6 m |
| Zanurzenie |
2,5 m |
| Napęd | |
| 4 silniki wysokoprężne MTU o łącznej mocy 16 600 KM 4 śruby | |
| Prędkość |
31 węzłów |
| Zasięg |
3000 Mm przy prędkości 17 węzłów |
| Sensory | |
| radary Thomson-CSF TH-D 1040 Neptune, Elta EL/M-222 1 GM STGR | |
| Uzbrojenie | |
| 8 wyrzutni pocisków rakietowych Harpoon (2 x IV) 6 wyrzutni pocisków rakietowych Gabriel (6 x I) wyrzutnie rakiet plot. Barak 1 1 armata OTO Melara kal. 76 mm 2 działka plot. Oerlikon kal. 20 mm (2 x I) 2 lub 4 wkm kal. 12,7 mm CIWS Phalanx kal. 20 mm | |
| Załoga |
53 |
INS Tarszisz (hebr.) תרשיש – izraelski kuter rakietowy z końca XX wieku, jedna z dziesięciu jednostek typu Sa’ar 4,5. Okręt został zwodowany w 1995 roku w stoczni Israel Shipyards w Hajfie, a do służby w Marynarce Wojennej Izraela wszedł w czerwcu 1995 roku. Jednostka nadal znajduje się w składzie floty (stan na 2018 rok).
Projekt i budowa
[edytuj | edytuj kod]Kutry rakietowe typu Sa’ar 4,5 stanowiły powiększoną wersję jednostek typu Sa’ar 4[1]. Nowe okręty były dłuższe w celu zabrania powiększonego zestawu uzbrojenia[1].
INS[a] „Tarszisz” został zbudowany w stoczni Israel Shipyards w Hajfie[2][3]. Okręt został zwodowany w 1995 roku i ukończony w ciągu kilku miesięcy[2][3].
Dane taktyczno-techniczne
[edytuj | edytuj kod]
Okręt jest kutrem rakietowym o długości całkowitej 61,7 metra, szerokości 7,6 metra i zanurzeniu 2,5 metra[2][4]. Jednostka ma gładkopokładowy kadłub, krótką nadbudówkę usytuowaną przed śródokręciem i wysoką wolną burtę[4]. Wyporność pełna wynosi 488 ton[2][3]. Siłownię okrętu stanowią cztery silniki wysokoprężne MTU 16V538 TB93 o łącznej mocy 16 600 KM, napędzające poprzez wały napędowe cztery śruby[2][3]. Maksymalna prędkość jednostki wynosi 31 węzłów[2][4]. Zasięg wynosi 3000 Mm przy prędkości 17 węzłów lub 1500 Mm przy 30 węzłach[2][3].
Główne uzbrojenie okrętu stanowią dwie czteroprowadnicowe wyrzutnie amerykańskich przeciwokrętowych pocisków rakietowych Harpoon, umieszczone bezpośrednio za nadbudówką[2][4]. Pocisk rozwija prędkość 0,9 Ma, masa głowicy bojowej wynosi 227 kg, a maksymalny zasięg sięga 130 km[2][3]. Za wyrzutniami rakiet Harpoon umieszczono sześć pojedynczych wyrzutni izraelskich przeciwokrętowych pocisków rakietowych Gabriel Mark II[2][4]. Pocisk rozwija prędkość 0,7 Ma, masa głowicy bojowej wynosi 75 kg, a maksymalny zasięg sięga 36 km[2][3]. Za nimi zamontowano pionowe wyrzutnie rakiet plot. Barak 1 (ośmioprowadnicowe kontenery na 16 lub 32 pociski) o zasięgu 10 km, prędkości 2 Ma i masie głowicy bojowej 22 kg[2][3].
Uzbrojenie artyleryjskie jednostki składa się z umieszczonej na rufie w wieży pojedynczej armaty uniwersalnej OTO Melara kalibru 76 mm L/62[2][3]. Maksymalny kąt podniesienia lufy wynosi 85°, masa naboju 6 kg, donośność 16 000 metrów, a szybkostrzelność 85 strz./min[2][3]. Broń małokalibrową stanowią dwa pojedyncze działka plot. Oerlikon kal. 20 mm (o szybkostrzelności 900 strz./min i zasięgu 2000 m) i jedno podwójne lub poczwórne stanowisko wkm kal. 12,7 mm[2][3]. W części dziobowej umieszczono 6-lufowy system artyleryjski obrony bezpośredniej Phalanx Mark 15 kal. 20 mm[2][4]. Szybkostrzelność zestawu sięga 3000 strz./min, a zasięg 1500 m[2][3].
Wyposażenie radioelektroniczne obejmuje m.in. radar nawigacyjny Thomson-CSF TH-D 1040 Neptune, radar kontroli ognia Elta EL/M-222 1 GM STGR i system rozpoznawczy Elisra NS 9003/5[2][3]. Na pokładzie umieszczono też wyrzutnie pocisków zakłóceń pasywnych Elbit Deseaver[4].
Załoga okrętu składa się z 53 oficerów, podoficerów i marynarzy[2][3].
Służba
[edytuj | edytuj kod]INS „Tarszisz” został wcielony do służby w Marynarce Wojennej Izraela w czerwcu 1995 roku[2][3]. Okręt nadal służy w izraelskiej flocie (stan na 2018 rok)[5].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ INS – Israeli Naval Ship – Okręt Marynarki Izraela.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Keith Faulkner: Jane’s Okręty Wojenne Przewodnik Encyklopedyczny. Poznań: Zysk i S-ka, 2004. ISBN 83-7298-588-X.
- Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- Nitzahon. www.worldwarships.com. [dostęp 2018-05-21]. (ang.).
- Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004-2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.).
- Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2009-2010. London: Jane’s Information Group Ltd, 2009. ISBN 0-7106-2888-9. (ang.).